CZĘSTOSKURCZ
Częstoskurcz (lachycardia) jest to zwiększenie liczby skurczów w ciągu minuty. Częstoskurcz fizjologiczny występuje pod wpływem silnych bodźców fizycznych i psychicznych (wysiłek fizycz- ny, przestrach) i ma charakter wyrównawczy. Do częstoskurczu patologicznego dochodzi w sympatykotonii, nadczynności tarczycy, gorączce, chorobach zakaźnych, zatruciach (np. atropiną), zapaleniach i zwyrodnieniach mięśnia sercowego. Ciężką postacią częstoskurczu jest tzw. trzepotanie przedsionków – liczba skurczów przedsionków przekracza 200/min., przy czym komory kurczą się rzadziej.
Odrębną postacią częstoskurczu jest częstoskurcz napadowy (tachycardia paroxysmalis), który zaczyna się i kończy nagle. Przyczyną tego jest najczęściej uszkodzenie mięśnia sercowego. Częstoskurcz napadowy może również powstać na tle czynnościowym, np. w nadczynności tarczycy. W częstoskurczu zmniejsza się objętość wyrzutowa serca, co upośledza krążenie. Mięsień sercowy ulega wyczerpaniu i zwyrodnieniu.
RZADKOSKURCZ. Rzadkoskurcz (b rady car dia) jest to zmniejszenie liczby skurczów w ciągu minuty. Fizjologiczny rzadkoskurcz występuje w pewnych stanach konstytucjonalnych lub w wyrównawczej wagotonii u sportowców np. liczba skurczów może wynosić nawet 50/min. Przyczyną rzadkoskurczu patalogicznego mogą być zatrucia naparstnicą, samozatrucia (żółtaczka, mocznica, kwasica), wzmożone ciśnienie śródczaszkowe i niedoczynność tarczycy. Rzadkoskurcz nie wpływa ujemnie na ustrój, stanowi nawet bardziej ekonomiczny rytm pracy serca. W wielu przypadkach jest jednak ważnym objawem rozpoznawczym.
